Fort Honswijk

Ik hoop dat Nederland nooit meer in oorlog komt, maar we hebben helaas wel een rijk oorlog verleden. Dit verleden zie je terug in de vele verdedigingswerken die ons land rijk is, veelal langs de rivieren. Geen enkel verdedigingswerk is hetzelfde en de architectuur is vaak bijzonder en verscholen in het omringende landschap. Daarom is het absoluut de moeite waard voor iemand die van natuur of Nederlandse historie houdt te bezoeken. Wij kozen dit keer voor Fort Honswijk, één van de wachters van de Lek.

Een goed verdedigingswerk is moeilijk te bereiken. Dan bedoel ik niet een afgesloten A27 waardoor de laatste 15 minuten ineens 18 extra omrijden wordt. Maar dat het niet perse naast de A27 ligt is niet meer dan logisch. Dus het laatste stuk moesten we sowieso over smalle dijkjes langs de rivier. Op het laatst zelfs zo smal dat een tegenligger niet zou kunnen passeren. We bereiken de dan weer wel heel grote parkeerplaats zonder gedoe gelukkig. Op naar het fort.

Fort Honswijk noemen ze een torenfort, maar waarom is me onduidelijk. Een toren is niet het eerste waar ik zelf aan denk ik als ik het grote ronde gebouw zie. Maar waar het wel op lijkt? Tja gewoon op een onwijs indrukwekkend fort waar we graag een kijkje nemen. Als we aan de voet van de toren staan ziet het er nog imposanter uit dan vanaf de groene wal. We hoopten zowel een kijkje rond als in het fort te kunnen nemen, maar helaas is er maar 1x per maand op zondag een rondleiding mogelijk. En wij zijn hier op zaterdag.

We lopen daarom maar een rondje door de buitenste ring van het fort en moeten de imposante binnenkant een andere keer bezoeken. Het valt ons op dat het fort ook nu nog goed dienst doet. Niet als verdedigingswerk maar wel voor ander soort werk. Er zijn een paar kantoortjes en volgens mij zit er zelfs een bedrijfje die meubels maakt.

Maar niet alleen mensen hebben hier nog een plek, ook de natuur. Vleermuizen vast en zeker. Maar aan de verse uilenballen vol botjes te zien ook uilen en knaagdieren. Eigenlijk hebben we nooit eerder uilenballen gezien waar je de botten direct zien zitten en zelfs het schedel van één van de maaltijden perfect zichtbaar is.

Aangezien we het fort niet in kunnen is ons rondje rond de toren snel gemaakt. Maar het terrein is nog groter dus we kijken nog even verder rond. Het mooie van de Nederlandse forten is dat er ook actief gebruik gemaakt werd van natuurlijke elementen om te beveiligen. Grote groene heuvels die het fort een extra zachte buitenkant geven die grote klappen kunnen opvangen. Maar ook ervoor zorgen dat je niet van mijlen en ver kan zien dat er een fort staat natuurlijk. En ook het groene dak werd toen al uitgevonden om diezelfde redenen.

Of het destijds ook zo groen en begroeid was als nu weet ik niet, het gras op zijn minst. Maar ik ben blij dat het nu vol staat met paddenstoelen en bomen waarbij in één zelfs een gigantisch vogelnest in de top.

En temidden van al dat groen staan nog veel meer gebouwen van toen met groene daken en gebouwen van nu. We vinden ook de oude toegangspoort naar het fort, al heb je die nu niet bepaald meer nodig. Want alle bedrijvigheid op het terrein heeft ook een keerzijde en de sfeer is toch anders dan wanneer je bij de toren rondloopt.

Al met al is het dus een kort bezoekje. Als we terug zijn bij de toren dan gluren we nog even door een gat in de toegangspoort naar wat we niet konden zien. We zijn heel benieuwd naar de binnenkant van het fort dus we komen zeker nog een keer terug.

Het bezoek aan het fort zette ons ook aan het denken. Met alle oorlog die er momenteel gaande is in onze wereld die ook steeds dichter bij huis lijkt te komen. Zouden we deze forten dan toch ooit weer eens nodig gaan hebben? Ik hoop van harte dat het antwoord nee is, maar wellicht toch goed om ze voor de zekerheid goed te onderhouden.

Hier vind je Fort Honswijk: