De natuur is de allerbeste kunstenaar, maar ook de mens kan mooie creaties maken. En als je die kunst dan ook nog eens buiten plaats in het landschap heb je een nog mooiere wandeling. In het Brabantse landschap hebben ze precies dat gedaan. Kunst gebaseerd op de etsen van kunstenaar Andreas Schotel is te vinden langs een mooie wandeling. Een wandeling door boerenlandschap, landgoed, natuur en bebouwde kom. Wandel met ons mee langs een deel van de Andreas Schotel wandeling in het Brabantse landschap.
Net buiten het plaatsje Esbeek parkeren we onze auto, want dat is de start van onze wandeling. De dorpstraat is het eerste waar we door wandelen. Eerst langs het Andreas Schotel museum naast Café Schuttershof. En vervolgens langs een kerk wat een kinderdagverblijf lijkt te zijn. Om iets verder het eerste kunstwerk te vinden, de verbinding. Ik ben niet bekend met het werk van Andreas Schotel dus geen idee wat het moet betekenen. Maar het lijkt een gezin te zijn die op de bus ofzo staan te wachten?
Als de Dorpstraat over gaat in de Oude Trambaan vraag ik me af. Een trambaan hier op het platteland? Helemaal tot aan de Belgische grens? Wat is het verhaal daar achter. Maar eenmaal buiten het dorp raak ik al snel afgeleid door de standbeelden van 2 boerenvrouwen die stro harken. Alsof ze nooit weggeweest zijn luidt de titel. Hierna gaan we linksaf i.p.v. rechtdoor, de officiële route de andere kant op want we lopen maar een deel en er is één kunstwerk die we graag als één van de eersten willen zien.
Met mini camping de Tramhalte komen we weer een verwijzing tegen naar een tram die hier ooit gereden moet hebben. Maar daar komen we hier niet voor dus we lopen door want wij moeten het Muggestraatje hebben. En gezien de vele plassen water die op dit boerenlandweggetje liggen lijkt het me inderdaad een goede plek voor veel muggen.
De Melkfabriek
Het kunstwerk waar we het meest naar uitkeken was een gigantische koe. Een koe die ook nog eens een uitkijktoren is vanaf waar je uitkijkt over de omringende landerijen. Volledig bekleed met houten shingles die lekker verweerd zijn valt het schitterende kunstwerk haast niet op in het landschap.
Maar de koe is niet zomaar gekozen natuurlijk, hij is namelijk bedoeld als metafoor. Een koe in het weiland, maar van binnen mechanisch als verwijzing naar de koe als onderdeel van de melkmachine voor de melk industrie. Draaiend aan het grote wiel blazen we leven in de melkfabriek.
Het is een bijzonder kunstwerk wat buiten mooi ook nog eens functioneel is en een boodschap overbrengt. Dit zijn het soort dingen waar wij van houden en stiekem hopen meer van komt in Nederland. In België doen ze dit soort dingen al wel veel vaker en dat is een voorbeeld wat hier mooi gevolgd wordt.
Op naar Utrecht
We moeten rennen vliegen vallen duiken en weer opstaan, we kunnen hier niet blijven we kunnen hier niet langer blijven staan. Hoe gaaf we de melkfabriek ook vinden er is nog meer te zien. De wandeling, die tot nu toe al door een heel ander gebied gaat dan waar wij gebruikelijk wandelen wordt nog ongebruikelijker. Want het volgende kunstwerk, Stellingzagen, staat naast een rotonde aan de drukke N269. Vlakbij een echte zagerij waar ze tegenwoordig niet meer met de hand hele bomen hoeven door te zagen.
En de ongebruikelijke route vervolgt zich ook langs deze weg over het fietspand, want we moeten naar de Utrecht voor het vervolg. Natuurlijk niet de stad of provincie, maar Landgoed de Utrecht want daar gaat de wandeling verder en eindelijk wat meer het groen in.
Ontmoeting met Andreas Schotel
Bij Landgoed de Utrecht wacht de meester zelf op ons. In het gras staat hij rustig het landschap te schilderen. Natuurlijk niet in levende lijven, daar zijn we we minimaal 40 jaar te laat voor. Nee het is een reuze standbeeld in de gelijkenis van de meester die staat te schilderen of etsen.
De meester met Huize Rustoord op de achtergrond. Na foto’s online had ik het gevoel dat hij op het veld voor Huize Rustoord staat, maar wat blijkt er zit een weg tussen. En afhankelijk van de brandpuntafstand van je camera lijkt het alsof hij voor de deur of veraf staat.
Wandelen door het groen
Eindelijk wandelen we in een voor ons wat vertrouwdere omgeving. Het is dan weliswaar aangelegd groen maar dat heb ik liever dan een fietspad en N-weg natuurlijk. Maar dit groen is niet recent aangeplant. Gigantisch hoge naaldbomen met mega dikke stammen bewijzen dit feit. Wauw gaaf zulke grote en oude bomen, daar houden we van.
Als we de hoek om lopen komen we bij een grote vijver met een bankje. Mooie plek om even te relaxen met iets lekkers en wat drinken. En een mooi plekje om even te beeldbellen met Pauline die helaas niet mee kon vandaag. Via het lekker modderige landgoed lopen we uiteindelijk weer de boeren landweggetjes op. Landweggetjes die zo nat zijn geworden dat er drijfzand blijkt te zijn ontstaan. Een grappig maar gelukkig ook ongevaarlijk fenomeen. Alleen wel lastig als je met testen net te diep zakt en je schoen vast zit.
Bij een boerderij komen we een kleine rusthut tegen waar je gratis wat te drinken kunt tappen. We hebben het niet getest omdat we drinken bij ons hadden, dus geen idee of het wat is.
Zen naaldbos(je)
Uit het niets lopen we ineens een naaldbomen bos in met torenhogen naaldbomen. Mijn kennis van soorten is nog niet je van het dus de soort blijf ik je schuldig. Het bos is super dichtbegroeid met alleen maar deze zelfde bomen hoog en klein. Natuur waarde is 0 natuurlijk want een bos hoort divers te zijn. Echter is de Zen waarde van dit stukje bos een 10. Het is net alsof de bomen een soort noise-cancelling functie hebben, want vanaf het moment dat we binnen lopen is het ineens muisstil. We horen alleen nog geluiden van het bos en de wind die door de toppen waait. Maar verder is de stilte niet alleen hoorbaar maar zelfs voelbaar wat echt een Zen gevoel geeft. Ondanks de mono-cultuur zien we toch sporen van meer leven, door de vondst van een uilenbal. De natuurwaarde is dus toch geen 0.
Gluren naar badende vrouwen
Aan de andere kant van het Zen bos lopen we wel een stukje natuur in vol met biodiversiteit. Ondersteunt door de bijen uit de Bijenstal aan de over van een ven. Onze route gaat om dit ven heen naar het grotere ven de Broekeling, waar we geconfronteerd werden met badende vrouwen.
Het zijn natuurlijk geen echte vrouwen die aan het baden zijn, dat zou wel ongemakkelijk zijn. En wellicht ook ontzettend koud ondanks het kleine zonnetje van vandaag. Toch voelt het fotograferen van standbeelden van blote vrouwen een beetje ondeugend. Terwijl aan de andere kant het in beeld brengen van vrouwelijk schoon ook weer een vorm van kunst is uiteraard, zolang je het niet doet terwijl je gluurt uiteraard. Wat ik mooi vind om te zien is dat er gekozen is om realistische vrouwen lichamen uit te beelden en niet het perfecte plaatje.
Nim bleef een beetje op afstand. Ook al waren het standbeelden hij vond het idee dat het blote vrouwen zijn toch een beetje gek. Als we verder lopen wijken we een klein beetje van de route af. Het was of een kronkelpad langs het water of een recht pad en verharde weg een stukje er naast, makkelijke keuze natuurlijk. We zijn nu alleen al wel flinke tijd aan het lopen en Nim zijn max begint in zicht te komen. We zouden ook niet helemaal rond gaan dus we zoeken waar we eerder terug kunnen keren. En ondanks de weersvoorspelling begint het toch ineens een beetje te druppelen.
Verroeste PK’s
Bij de verroeste pk’s worden we geconfronteerd met hoe boeren vroeger ging. Kan je het je voorstellen dat we nu nog op deze manier het land bewerken? In zekere zin doen we dat eigenlijk nog wel, alleen dan nu met grote stalen rossen. Bijzonder hoe er veel kan veranderen en tegelijk ook zoveel hetzelfde blijft. Na 3 uur onderweg te zijn geweest is het wel mooi geweest. We lopen de Tuldensedijk op om z.s.m. terug te lopen naar de auto.
Als ik achter me kijk zie ik in de verte een gordijn van regen wat langzaam onze kant op komt. Bizar om de regen op die manier letterlijk aan te zien komen. Maar op mijn rug schijnt nog een zonnetje en toen ik mij omdraaide was een prachtige regenboog verschenen aan de horizon. Wat een mooie afsluiting van deze wandeling. En hoewel we nu richting het einde lopen, is dat nog zeker een halfuurtje voordat we er zijn.
Onderweg passeren we een vervallen schuur met een graafmachine wrak er naast. Het hek staat open dus we zouden er zo naar binnen kunnen lopen. Maar die ontdekking laat ik over aan de Urbex fotografie liefhebbers. Wij worden blijer van het aaien van 2 jonge stiertjes in een weiland net buiten het dorp. Een toepasselijke afsluiting van dit bijzondere avontuur.
Heb je genoten van dit avontuur?
We hopen dat je hebt genoten van het lezen en misschien (straks) wel zelf beleven van dit avontuur. Al onze avonturen zijn gratis voor iedereen om van te genieten. Maar in het hebben van de website en het hebben van de website gaat tijd en geld zitten die we met liefde investeren. Wil je ons toch een beetje steunen om dit mogelijk te houden? Doneer dan een klein bedrag via onderstaande knop.
Hier vind je de Andreas Schotel wandelroute:
Esbeek, Noord-Brabant
Parkeren Andreas Schotel wandelroute:
Op de hoek van de Esbeekseweg en de Groenstraat kan je gratis parkeren. Hier start ook de wandelroute.
Voor meer informatie en/of een beschrijving van de knooppunten route klik hier
Loop je liever met een wandel app net als ons? Hier hebben ze een gpx download van de route.
If you see this after your page is loaded completely, leafletJS files are missing.
