Zaterdagochtend, tussen de buien door, willen we toch nog even eruit. We staan om 10 uur al buiten omdat we moesten uitchecken uit ons vakantiehuisje. Het zou tot 12 uur droog zijn dus we zoeken een leuke wandeling uit in de buurt. Geen Veluwezoom dit keer maar een lokaal klein stukje bos bij Baak genaamd ’t Hertenbosch. Met daar doorheen ’t Hertenpad, een kindernatuurpad. Ondanks de geringe omvang van het bos was het een prachtig stukje natuur, waar Nim heerlijk kon spelen en waar het barstte van de paddenstoelen.

Het idee was om het volledige pad van 2,5km te wandelen, maar we konden ter plekke niet echt vinden waar het pad startte. We parkeren de auto dus in de berm aan de rand van het bos. Bij een klein schuurtje met een wei vol kippen en schapen lopen we het bos in, op zoek naar het pad.

Nu ik echter start met het schrijven van dit artikel en de locatie nog eens op Google op zoek. Zie ik dat het vinden van de echte start eigenlijk heel makkelijk was. Want op Google staat gewoon een afbeelding van het bord met de route en de start, in het dorp.

Maar ondanks een valse start vinden we toch gewoon de speelelementen in het bos. Dat is waar we uiteindelijk voor komen, lekker even wandelen en spelen. En uiteraard om de houten sculpturen te vinden die hier verstopt zijn.

Als we dieper het bos in lopen over de modderige paden komen we bij iets wat we wel herkennen van de foto’s op Google. De hangbrug over het water met een bordje er naast; Wiebel en geniet, misbruik mij niet! Het is alleen een super stevige stalen brug dus veel wiebelen is er ook niet bij. Noch wilde ik teveel wiebelen want door de vele regen stond het water zo hoog dat het midden van de brug al bijna het water raakte. Teveel wiebelen zou het water doen opspatten en direct zorgen voor natte sokken.

Omdat we niet de route lopen zoals hoort is het wel weer even gissen welke kant we op moeten. Links of rechtsaf? Aan een boomstam zit een grote witte pijl die rechtsaf wijst, dus we kiezen die kant.

En wat blijkt we lopen de route precies in de tegenovergestelde richting. Maar dat maakt het plezier niet veel minder. Al maakt de nattigheid het wel moeilijker om te slingeren aan de monkeybars want voor je het weet glij je eraf. Maar al moet je wat meer uitkijken dat je nergens afglijdt dat maakt het plezier niet minder.

Naast het genieten van het spelen in het bos kunnen we ook genieten van mooie natuur. Want dat durf ik dit kleine stukje wel te noemen. Alles groeit en bloeit zoals het zelf wilt. En tussen al dat groen is duidelijk te zien dat het paddenstoelen hoogseizoen officieel is geopend. Waar we ook kijken groeien ze en niet eens allemaal dezelfde soort. Een grote diversiteit aan paddenstoelen noemt dit kleine stukje natuur zijn thuis. Zoveel verschillende soorten bij elkaar heb ik niet vaak gezien.

Het pad lijkt rond het kleine meertje in het midden van het bos te lopen. Een meertje verbonden met de omliggende wateren die we overstaken met de hangbrug en nu ook met een vaste brug. Op een boomstam in het water spotten we nog een sculptuur van een ?? geen idee precies wat het is te ver weg om te kunnen zien. Maar nog belangrijker, voor Nim dan, we komen bij een kabelbaan. Daar weet hij wel raad mee natuurlijk.

Als laatste halte van ons rondje komen we nog 2 sculpturen tegen en zien we het sculptuur van het konijn weer aan de overkant. Maar voordat we weer terug naar de auto gaan doen we nog een bonus rondje. Namelijk over het Blotevoetjespad met schelpen steentjes zand en boomschors. Ok het is nat en koud dus we doen het niet op blote voetjes, maar blote voeten schoenen tellen ook vinden wij.

Het was lekker om nog even snel de benen te kunnen strekken en het bloed te laten stromen. Want nu is het tijd voor een rit van bijna 2 uur terug naar huis.

Hier vind je ’t Hertenpad: