Blotevoetenpad Landgoed Lievensberg

We besteden de laatste tijd veel aandacht aan het ontdekken van de natuur op de Brabantse Wal. Vooral rondom Bergen op Zoom ontdekten we veel leuks en schitterende natuur. Toen we ontdekten dat er een blotevoetenpad van maar liefst 2,5km door de natuur naast Bergen op Zoom liep, wilden we er meteen heen. Dus op naar Landgoed Lievensberg om lekker op onze blotevoeten te genieten van de natuur.

Als we arriveren beseffen we dat we hier al eens geweest zijn. Niet in de natuur, maar bij een restaurant met speeltuin aan de overkant. We parkeren de auto langs de weg en gaan op zoek naar de ingang van het blotevoetenpad. Die vinden we, aangeduid door 2 grote totempalen, bij de sleutels van de Natuurpoort.

Nim trekt meteen zijn schoenen en sokken uit, maar Pauline besluit om haar schoenen dit keer aan te houden. En ik? Nou ik twijfel, want het is gewoon een blotevoetenpad door een openbaar bos en ik twijfel of er niet veel rotzooi gaat liggen. Als ik een voet bezeer is dat ontzettend lastig, want stel Nim bezeert ook zijn voet? Wie gaat hem dan tillen? En hoe komen we thuis als ik niet kan auto rijden? Ik hou mijn schoenen dus nog even aan en kijk het even aan. Maar ik loop op barefoot schoenen, dus dat telt ook een soort van.

Maar al gauw merk ik dat de paden goed schoon zijn en er weinig kans is om je te bezeren. Dus de schoenen gaan uit en we gaan volledig barefoot. De stenen voelen eerst wel even koud aan maar terwijl mijn voeten wat afkoelen wordt het steeds aangenamer. Wanneer je op barefoot schoenen loopt heb je al heel veel connectie met het terrein, maar niets gaat boven op poedelnaakte voeten. Ik let alleen wel heel veel op waar ik mijn voeten neerzet, dus ik vergeet bijna te genieten van het prachtige bos.

We komen uit op een open plek met een watertje en hier kunnen we 2 paden kiezen. Gaan we er omheen of gaan we er doorheen? Doorheen betekent echter wel met de voeten door het water, dus Pauline kiest omheen. Maar Nim en ik maken natuurlijk onze voeten nat! Over grote stap stenen die net onder water liggen steken we over. We komen op een klein eilandje met een smal paadje die ons naar de andere kant leidt. Daar mogen we wederom onze voetjes nat maken om terug bij Pauline te komen.

Met de camera in mijn handen vindt ik dit toch wel een beetje spannend. Ik heb geen idee hoe diep het water is, dus als ik uitglij op een gladde steen is de camera waarschijnlijk naar de knoppen. Maar de stenen zijn gelukkig niet glad, dus ik steek met een gerust hart over.

Aan de overkant van het water staat een grote steen met in het midden een groot gat. Het stuk steen wat ze eruit hebben gehaald staat er naast. Ik heb geen idee wat het verder betekent, maar wel interessant om te zien.

Een stukje verderop ligt nog een grote steen waaruit 4 huisjes vormen zijn gehaald. Maar hier liggen ze er niet naast maar onder de grote steen als voetstukken. Geen idee wat het betekent en aan de overkant van een bruggetje, in wat een stukje park lijkt, zien we er nog één. Maar onze route gaat de andere kant op.

Omdat hier het blotevoetenpad en gewone paden met elkaar kruisen zijn we extra op onze hoede. En maar goed ook wat we treffen hier een hoop glasscherven aan op de grond. We lopen dus extra voorzichtig door.

We zagen al een paar keer paaltjes met letters erop staan. Als ik dichterbij kijk zie ik dat er ook een QR code en weetjes op staan. Ik denk dat het een soort speurtocht is waar je al speurend door het bos meer leert over de natuur. Maar wij hebben al een route dus we slaan dit over, maar als je benieuwd bent kijk dan eens op de website van Natuurpodium.

Wij wandelen lekker verder en voelen steeds weer wat anders onder onze voeten. Liepen we eerst over steen en en door het water, nu is het de bosvloer die ons verbind met de schitterende natuur om ons heen. Natuur die, zo lijkt het, gewoon zijn eigen gang kan gaan, zoals de natuur dat hoort te doen.

Het is een verrassend mooi bos en het heeft nog meer verrassingen voor ons in petto. Ineens lopen we een zandvlakte op. Nim ploft meteen neer in het zand en zit gelijk met zijn handjes lekker in het zand. Nim en zand zijn dikke maatjes altijd. Als ik naar rechts kijk zie ik ineens nog iets verrassends, paarse heide. Het is begin september niet heel onmogelijk dat er hier en daar nog een plukje in bloei staat.

Maar dit natuurgebied is nog niet klaar met zijn verrassingen. Want als we verder lopen komen we op een grote vlakte vol met paarse heide, schitterend. En dan mogen we ook nog eens door het heerlijk zachte en warme zand er doorheen wandelen. Dit is nu al de leukste blotevoeten wandeling, in de vrije natuur, die we ooit gedaan hebben. Ook de eerste maar je begrijpt vast wel wat ik bedoel.

We tekenen, slenteren, spelen en lunchen met het zachte warme zand tussen onze tenen. Terwijl we aan alle kanten omringt worden door prachtige paarse heide.

Maar uiteindelijk houdt de heide op en maakt deze weer plaats voor een bos. Een bos waar je ook een kabouterpad kunt volgen. Het zachte warme zand maakt plaats voor een deken van gevallen dennennaalden. En nee die prikken niet in onze voeten hoor, maar het voelt juist alsof je op kussentjes loopt. Met elke stap voel je de bosvloer een klein beetje meeveren. Heel grappig gevoel.

Het is weer een totaal andere omgeving dan waar we tot nu toe in liepen. Ruiger en vol met gevallen takken en omgevallen bomen en weinig groen op de bosvloer. Het heeft iets griezeligs en indrukwekkends tegelijk al die gevallen bomen en dode takken waarmee het bos ligt bezaait. Ik ben blij dat ze het ook gewoon allemaal laten liggen. De natuur is namelijk heel goed in zijn eigen rommel opruimen, daar heeft het geen hulp van mensen bij nodig.

Waar veel mensen rommel zien, zie ik juist de natuur in zijn puurste vorm. Ga het maar eens van dichtbij bekijken, dan zal je zien dat die dode boom juist barst van het leven. Insecten, schimmels, bacteriën en paddenstoelen, allemaal leven ze doordat die dode boom daar op de grond ligt.

Wandelen wandelen wandelen. Op poedelnaakte voetjes. Door een prachtig bos. Ik had verwacht over een aangelegd pad te leggen, voorzien van allemaal verschillende ondergronden. Maar op het eerste verharde stuk, met verschillende soorten steen na, lopen we over de ondergrond die de natuur hier schenkt. En tegelijkertijd ervaren onze voeten een overvloed verschillende prikkels.

Van koud steen en water naar zacht en warm zand, naar lopen op kussentjes van dennennaalden en zo nu en dan een stekelige dennenappel. En nog veeel meer.

En dan een paar meter voor het einde, een splinter in je voet.

We zijn er doorheen, we komen weer uit daar waar we gestart waren. Dus tijd om de schoenen weer aan te doen. Dat zou alleen een stuk makkelijker gaan als er ook een bankje zou staan. Want op de ronde Natuurpoort sleutel zitten en je schoenen aan proberen te doen is moeilijker dan je denkt.

We sluiten af met nog even een drankje op het terras bij ’t Appeltje. Het restaurantje met grote speeltuin aan de overkant. Terwijl Nim lekker speelt en wij op het terras zitten en ons weer herinneren waarom we hier de vorige keer weer snel weg waren. Dit is een populaire plek voor mensen die roken. Op het terras stikken we net als de vorige keer haast in de sigaretten rook. Maar zelfs in de speeltuin, tussen de kinderen, lopen mensen met een sigaret in hun mond. We drinken dus snel ons drinken op en gaan lekker weer naar huis.

Hier vind je Blotevoetenpad Landgoed Lievensberg: